c’ est pas l’homme qui prend la mer, c’est la mer qui prend l’homme…*
Ik streel je golven, de meeuwen laten het gebeuren.
Uit jouw schelpen kruipt een schaduw,
in de vroege voormiddag geeft ze me een kus op mijn voorhoofd.
Er zijn vissers, wandelaars die gisteren nog feest vierden,
ik hoor mijn moeder tegen mijn vader praten,
ze noemt hem bij zijn voornaam en iets in het Oekraïens
dat haar waarschijnlijk aan haar jeugd deed herinneren.
Ik luister ernaar en leef in mijn eigen geschiedenis,
nu en dan de tranen verbijtend.
Deze werkelijkheid maakt vanbinnen melancholisch,
want het voetspoor van mijn ouders is niet te belopen.
Zachtjes is het verleden ingeslapen, waarschijnlijk
toen ik de eerste tram richting zee heb genomen
zonder een duidelijk plan om dit te overleven…
esteban 8 november 2021
*Renaud